Σήμερα, δεν είναι απλώς μια μέρα μνήμης ή υπενθύμισης. Είναι μια μέρα αφιερωμένη στην ανθρώπινη ψυχή, στη δύναμη που κρύβεται πίσω από κάθε χαμόγελο, κάθε προσπάθεια, κάθε αγώνα για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Είναι μια μέρα που μας καλεί να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να αναρωτηθούμε: Τι είδους κοινωνία θέλουμε να είμαστε;
Για τα Άτομα με Αναπηρία, η καθημερινότητα δεν είναι δεδομένη. Είναι ένας συνεχής αγώνας για πρόσβαση, ένας συνεχής αγώνας για ίσες ευκαιρίες. Ένας αγώνας που δίνεται με καρδιά και θάρρος, που μας ωθεί να αναλογιστούμε την ευθύνη μας. Όχι μόνο ως Πολιτεία, αλλά και ως άνθρωποι. Κάναμε αρκετά;
Η κοινωνία μας συχνά αποτυγχάνει να αγκαλιάσει αυτή τη διαφορετικότητα. Δρόμοι και κτίρια που αποκλείουν, ευκαιρίες που στερούνται, βλέμματα που κρίνουν. Αυτές οι δυσκολίες δεν είναι μόνο αδικίες. Είναι πληγές στη συλλογική μας συνείδηση, είναι ένας καθρέφτης που μας φανερώνει πως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, καλούμαστε να αλλάξουμε. Να χτίσουμε μια κοινωνία που δεν χρειάζεται «παγκόσμιες ημέρες» για να θυμηθεί ότι κάθε ζωή έχει αξία. Να σπάσουμε τα τείχη της αδιαφορίας και των προκαταλήψεων. Να κοιτάξουμε στα μάτια τους ανθρώπους αυτούς.
Σήμερα, ας δώσουμε μία υπόσχεση: να μην αφήσουμε άλλο χρόνο να χαθεί. Να κάνουμε τα λόγια μας πράξεις, τις δεσμεύσεις μας πραγματικότητα. Να χτίσουμε μια κοινωνία που θα ανήκει σε όλους. Μια κοινωνία όπου ο καθένας, ανεξάρτητα από την αναπηρία του, θα μπορεί να ονειρεύεται και να ζει με αξιοπρέπεια. Γιατί, όπως λέει και η σύμβαση του ΟΗΕ, «τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν επιδέχονται προϋποθέσεις».
Η δέσμευσή μας πρέπει να είναι διαρκής. Γιατί μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε ότι ζούμε σε μια πραγματικά δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία, όπου κανένας δε μένει πίσω.
